2 Απριλίου 2017 Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα

Σαββατόβραδο πρώτη Απριλίου και μιλάμε με τον Κώστα στο τηλέφωνο..

Βόλτα αύριο ? Οκ φύγαμε λέει ο Κώστας με ενθουσιασμό.

Εγώ απλά τον ενημερώνω πως αύριο το πρωινό μας καφεδάκι θα το πιούμε στο βουνό..

Δεν του πήγε καθόλου το μυαλό πως το εννοούσα και ερχόμενος το πρωί από το σπίτι μου είπε πως ήδη σταμάτησε και ήπιε το καφεδάκι του σκεπτόμενος πως δεν θα έχει στο Παναχαϊκό καφετερία για να τον πιει..

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα..


ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΧΡΙ ΜΟΝΗ ΜΑΚΕΛΑΡΙΑΣ

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΟΝΗ ΕΩΣ ΠΑΤΡΑ

Το βίντεο της βόλτας

Συνέχεια είχε ανάβαση από Πάτρα για Μοίρα και μετά μπήκαμε χώμα έως λίγο πριν το Λεοντιο όπου στρίψαμε στο ποταμάκι ( Γλαύκος) για να πάμε σε γνωστή καβάντζα και να φτιάξουμε το καφεδάκι μας..

Που να το φανταστεί ο Κώστας ότι κυριολεκτούσα όταν του είπα για το καφεδάκι στο βουνό..

Μετά από κάμποση κουβέντα στην ησυχία της φύσης ξεκινήσαμε για Λεόντιο και από εκεί Ρακίτα και το εγκαταλελλημένο χωριό των Λαπαναγών. Δρόμος επαρχιακός στενός και μετά τη Ρακίτα χωμάτινος πατημένος. Μια χαρά για τον Κώστα και την αφρικάνα του με τα anakee 3. H θέα της μονής της Μακελαριάς μας συντρόφευε στα χωμάτινα χιλιόμετρα..

Ο δρόμος που κατεβαίνει από Λαπαναγους είναι αρκετά καλός και πατημένος αλλά φυσικά δεν θέλαμε να πάμε από τα εύκολα και έτσι στρίψαμε δεξιά σε έναν ψιλοδύσκολο χωματόδρομο που σε βγάζει ακριβώς από κάτω από τη μονή και δίπλα στο ποτάμι.

Εννοείται πως κατεβήκαμε δίπλα στο ποτάμι και εννοείται πως το διασχίσαμε. Στην αντίπερα όχθη ένας δρόμος στρωμένος με ποταμίσια πέτρα μας περίμενε για να μας οδηγήσει σε μια πανέμορφη τοποθεσία.. Στο παλιό γεφύρι της Μακελαριάς..

Λίγο δίπλα από το παλιό γεφύρι ένα μοναδικής ομορφιάς παραποτάμιο παραλιάκι μας φιλοξένησε για να πάρουμε το μεσημεριανό μας ,να ξεκουραστούμε  και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες..

Πανέμορφη τοποθεσία ακόμα και για διαμονή ..

Αφού τελειώσαμε το μεσημεριανό μας διασχίσαμε και πάλι το ποτάμι και βγήκαμε στον καλό δρόμο για τη μονή.

 Ο δρόμος έχει υποστεί πολύ φθορά και κατολισθήσεις οπότε δεν περνάει τίποτα από εκεί . Ακόμα και εμείς με τις μοτοσυκλέτες δυσκολευτίκαμε αλλά μετά από ένα εικοσάλεπτο ήμασταν επάνω χωρίς απρόοπτα.

Η θέα μαγευτική όπως και το εσωτερικό του ναού.. Για όσους επιθυμούν να κάνουν επίσκεψη μας ενημέρωσαν ότι το μοναστήρι μετά από τρία χρόνια που ήταν κλειστό έχει ανοίξει και κάθε μέρα παραμένει ανοιχτό + τις Κυριακές λειτουργεί με ιερέα. 

Έκανα και έναν καινούργιο φίλο εκεί πάνω....... δεν ξέρω το όνομά του βέβαια αλλά σίγουρα θα του πάω μπισκότο την επόμενη φορά..

Εκκλησία τέλος και φεύγουμε από τη μονή από τον καλό δρόμο αυτή τη φορά και όχι από εκείνον που πήγαμε. Αυτός ο δρόμος με χώμα βέβαια αλλά πολύ πιο φαρδύς και πατημένος πολύ καλός για να αναπτύσσεις μεγάλες ταχύτητες και με πολύ καλοχαραγμένες στροφές.. Τον ευχαριστηθήκαμε και στις στροφές και στις ευθείες ..

Η φύση στα καλύτερά της ...

Ο δρόμος μέσα από το δάσος μας οδηγεί στο Μεγάλο Ποντια και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς Μικρο Ποντια και Καρουση. 

 Από εκεί ακολουθήσαμε χωματόδρομο που μας βγάζει στο χωριό Καταρράκτης. Μετά η διαδρομή μέχρι Πάτρα όμορφη αλλά γνωστή και άνευ ουσίας.

Άλλη μια πολύ όμορφη βόλτα με λίγα χιλιόμετρα πέριξ της πόλης των Πατρών έφτασε στο τέλος της γεμάτη όμορφες εικόνες και μεθυστικά αρώματα της φύσης. 

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Κώστα για την πολύ καλή παρέα και για το ότι παρόλο που καποια σημεία ήταν πραγματικά δύσκολα, δεν έκανε πουθενά πίσω και βοήθησε την αφρικάνα του να καταπιεί όλες τις δυσκολίες της διαδρομής.